Een houtdraaitrip naar Ierland
Op 18 en 19 oktober was ik in Tullamore (bekend van de Tullamore Dew), waar het nationale symposium van de Irish Woodturners Guild plaatsvond.
Twee dagen lang was het hotel daar gevuld met draaibanken, houtkrullen, de geur van hout en een hoop gezelligheid. En ik mocht er maar 3 demonstraties per dag geven.
- Self-closing hollow form
- Plates in production
- Oval box with a threaded lid
De demo’s gingen goed, het publiek reageerde enthousiast, en het was prachtig om zoveel passie voor houtdraaien te zien — maar man man man, wat was ik nerveus voordat ik uit Nederland vertrok.
Alles geleend – behalve de zenuwen
Demonstreren in het buitenland is een avontuur op zich. Je kunt niet alles meenemen wat je normaal gebruikt, dus veel van het hout en de gereedschappen worden door de lokale houtdraaiers geregeld. Fantastisch hoe behulpzaam iedereen was — het voelde meteen als een warme, vakidiote familie. Er waren meer demonstrateurs; Art Liestman (Canada), Pierre Cornelis (France), Gregory Moreton (UK) and Seamus Cassidy (Ireland) Toen alles eenmaal liep had ik eigenlijk geen last meer van zenuwen. Tot vlak voor mijn tweede demo. Ik zat ik buiten op een tafeltje, naast de stand van Simon Hope, een beetje op mijn telefoon te kijken. Daar kwam Seamus Cassidy langs – een briljante Ierse demonstrateur – die vroeg:
“Can I have one of your pills?”
Ik keek hem verbaasd aan: “I don’t have any pills.”
Waarop hij droog antwoordde:
“Can’t be! Why are you so feckin’ calm then!?”
En toen… werd ik toch écht nerveus.
Avond met Art
Zaterdagavond was het traditionele galadiner. Ik had me net naast Art Liestman aan tafel gepositioneerd — Art is een fantastische Canadese houtkunstenaar die bekendstaat om zijn 'little villages' en ‘fantasy teapots’: theepotten die nergens functioneel voor zijn, maar wél vol humor, kleur en verbeelding. Ik mag mij sinds 2 weken de trotse eigenaar noemen van 2 'little villages' :-)
Zijn werk balanceert ergens tussen houtdraaien en beeldhouwen, en hij weet als geen ander hoe je hout tot iets poëtisch maakt.
Maar er was een andere plek voor mij bedacht — tussen de Treasurer en de Chair, ook leuk!
Een eer, maar ik had me stiekem al verheugd op een avond vol teapot-verhalen van Art...
Tegendraads
Tijdens mijn demo Self-closing hollow form had ik een moment dat de snede zó lekker liep dat ik hem gewoon doorzette, over het dikste punt van de vorm, tegen de draad in. Ik dacht nog: benieuwd of iemand daar iets van zegt...
Niemand zei wat. Tot na afloop. In het publiek zat namelijk een man van 101 jaar oud, die nog steeds draaide. Zijn dochter – van bijna 80 – kwam na de demo naar me toe en vroeg of ik met hem op de foto wilde. Natuurlijk! En terwijl we in de camera keken, zei hij zachtjes:
“I saw you cutting against the grain.”
Zo. Daar werd ik nog even terecht gewezen – en terecht ook. Geweldig dat iemand van die leeftijd nog met zoveel scherp oog en liefde voor het vak kijkt.
De competitie
Naast de demo’s mocht ik ook jureren bij de wedstrijd van het symposium – een eer en een uitdaging, want het niveau van de Ierse houtdraaiers ligt hoog.
Er waren prachtige inzendingen: van traditionele vormen tot moderne gedraaide en gesculpteerde stukken.
De overall winnaar werd Steve Wydell, met een schitterend, technisch knap uitgevoerd werkstuk. Volkomen terecht. De foto heb ik gebruikt bovenaan deze blog.
En toen, ergens tussendoor, was er plotseling de gedachte dat ik nu demonstreerde – op een symposium waar eerder mensen als Nick Agar, Richard Raffan, Glenn Lucas, Cindy Drozda, Michael Hosaluk en Phil Irons hebben gedemonstreerd. Houtdraaiers die ik zelf bewonder en ineens stond mijn naam in dat rijtje...
Dat voelt een beetje onwerkelijk.
Wat een weekend
Het was een heerlijk weekend. Geweldig om te merken hoeveel mensen mijn YouTube-video’s kennen en volgen. Ik heb heel veel foto's op telefoons gezien van sfeeruilen, holle vormen en ovale potjes met schroefdraad. En heel vaak kwam iemand zeggen:
“I learned a lot from your channel.”
En nee — ik heb géén Guinness gedronken! Al was dat misschien het meest ongeloofwaardige nieuws van het hele symposium.
Het enige nadeel van zo’n trip is dat je ook weer terug moet.
Na mijn laatste demo direct naar het vliegveld, vlucht met een uur vertraging, bij aankomst op Schiphol geen transferbussen meer… taxi geregeld om bij mijn auto te komen, en om half vier ’s nachts thuis.
Maar wát een ervaring.
Iedereen die er was – en vooral de organisatoren van de Irish Woodturners Guild – enorm bedankt.
Het was een voorrecht om erbij te zijn.